شب بی تو

تو گیر و دار حادثه وقتی که از گریه پرم

                                                 وقتی که بی صدای تو از کل دنیا دلخورم

وقتی تموم لحظه ها لبریز از دلواپسی

                                          وقتی که شبنم میشینه رو گلدونای اطلسی

وقتی که بی تو هر شبم از حس دلتنگی پره

                                            پر میشم از سکوت تو تو لحظه های دلهره 

فقط به تو فکر میکنم تا دلهره یادم بره

                                                   اسم منو صدا بزن از پشت قاب پنجره 

وقتی که تو یه فاجعه دنبال یک آرامشم

                                             چه جوری میتونم از این دلواپسی رها بشم

از عمق لحظه های غم دستاتو خواهش میکنم

                                             حتی از این فاصله هم تو رو نوازش میکنم ...

زخم

نشسته در حیاط و ظرف چینـی روی زانــویش
                                 اناری بر لبش گل کرده سنجاقی به گیسویش

قناری های این اطراف را بی بال و پر کرده

                                     صدای  نازک  برخورد  چینـی  با  النگویش

مضاعف می کند زیبایی اش را گوشوار آنسان

                                  کـــه در باغــی درختــی مهــربان را  آلبالویش

کســوف  ماه  رخ  داده ست  یا  بالا بلای  من

                                   به روی چهره پاشیده است از ابریشم مویش؟

اگــر پیــچ امین الدوله بودم می توانستم

                                            کمی از ساقه هایم را ببندم دور بازویش

تـو را از من جدا کردند هر باری به ترفندی

                                        یکی با خنده تلخش یکی با برق چاقویش

قضاوت می کند تاریـــخ بیـــن خان ده با من

                                       که از من شعر می ماند و از او باغ گردویش

رعیت زاده  بودم  دخترش  را  خان نداد  و  من

                                     هزاران زخم در دل داشتم این زخم هم رویش...